Een liefdeslied - Ernst Jansz
Als een vogel wou ik
Altijd los van de grond
Niet door zwaarte en massa gevangen
Geen doel geen geloof
Slechts de stilte daarboven
En vrij van een eeuwig verlangen
Maar ik werkelijkheid
Kwam ik niet van de grond
Verstikt in verstand en gevoelens
Was ik loodzwaar vervuld
Van verplichting en schuld
En het geloof dat verlichting het doel is
En toen kwam jij voorbij
Zo van logica vrij
Dat dat je niet wist van schuld en belofte
En je fladderde rond
Waar ik genageld stond
Tot je neerstreek bij mij en ik bofte
Je hebt jezelf zonder spijt
Van je vleugels bevrijd
En je wist ons een goed nest te bouwen
Vol krullen en kroost
Ook al was je soms boos
Maar dat worden zegt men alle vrouwen
Zoveel trager was ik
Nog bij vlagen verstrikt
In het web van het eeuwig verlangen
En dan brak ik me vrij
En jouw hart brak erbij
Ook al kuste ik het zout van je wangen
En al was je ontroostbaar
Je hebt toch nooit zomaar
De hele zaak op willen geven
Je zei zo ben jij
En door jou zie ik mij
En dat heb je elkaar dan te geven
Ach ik snap er niet veel van
Maar ben er wel deel van
En blij dat je mij hebt gevonden
Want wie weet is het waar
En zijn wij bij elkaar
Waar het niet gaat om
Vrij maar verbonden
Dit klinkt misschien niet
Als een liefdeslied
Maar het is wel als zodanig geschreven
Van een man en een vrouw
En ik ook van jou
En zo is het altijd gebleven